Mükemmeliyetin peşinden koşmaktan yorulmuştu genç kadın. Çatallı yollardan geçmiş ve her yol ağzında uzun uzadıya düşünecek vakti olmamıştı. Pişman olduğu seçimler değildi bunlar. Ama her seçiş bir vazgeçiş olduğu için yıpranmıştı ruhu. Patikada ilerlerken karşısına bir melek çıktı. “Nereye böyle? Dur bir soluk al” dedi. Teni porselen gibi şeffaf olan meleğin sakinleştirici bir tebessümü vardı. Toz toprak içinde topaklanmış saçlı genç kadın meleğin koluna dokunmak istedi ürkerek. Gözlerini kaldırdı ve yüzüne baktı meleğin çekinmeden. “İleriye! Bir tek onu biliyorum. Ama nereye bilemiyorum şimdilik...” diye cevapladı hayran hayran meleğe bakarak. Hayatın bilinmeyen patikalarla dolu bir yolculuk olduğunu ve bu yolda ilerlerken benliğinin şekillendiğini ve her dönemeçte ruhunun yıpranarak yontulduğunu sonra da daha da kuvvetlendiğini biliyordu bu gezgin kadın.